Déronse morte a porfía

Mentres os bandar-log, os lotófagos do botafumeiro e matamouros eran un na ocupación do Obradoiro e catedral compostelá, celebrando o día de Galicia cunha minguada bandeira á que non hai tantos anos prohibían, aplausando a un novo rei da España, baixo palio e cruz e protexidos por todas as forzas de seguridade do Estado, entrementres, da banda da memoria, da conciencia galeguista e da esquerda celebraban o Día da Patria Galega, unha morea de parroquias partidistas espalladas pola cidade dando fe dun esnaquizamento minifundista que só á dereita do botafumeiro gorentaba.
A nós, os galeguistas de esquerdas que non militamos en ningún partido, tronzábanos o corazón e bulían os pés por estar nas diversas manifestacións e concentracións patriotas. Era unha carreira de relevos, ás doce, ás doce e meia, ás trece horas... na alameda, na Quintana, no Toural, na praza 8 de marzo... con xantares tamén arredados... non fora a ser que houbera algún andacio!
Decidín ir á máis acaída ao corazón e aos miolos deste intre histórico. E non volvín no trasacordo ao escoitar a representantes de colectivos sociais organizados en loita polos dereitos de todos (contra a lei do aborto Gallardón, contra os desafiuzamentos, pola renda básica...) Coido que o da renda básica universal polo simple feitos de ser humano foi o que máis me gustou. Beiras, coma sempre, ergueume o espírito.
Dixo tantas cousas esenciais e con tan boa oratoria que o tempo de estar de pé e co estómago baleiro pasou lisgairo coma unha lene brisa. Escollo dúas cousas de seu discurso: a súa definición de nazón tan ligada á terra na Galiza, mais que sobarda incluso a propia terra. Eis os Saharauis, nazón sen terra hoxe. Eis Palestina, nazón a piques de ficar sen ela.
E, por outra banda, o seu teimudo chamamento ao artellamento dunha Fronte Popular, a unha unidade das esquerdas, sen deixar de ser o que somos, nacionalistas. Gostei moito do seu subliñamento do marxismo, da conciencia de clase. Mais tamén do esquecido concepto de alienación para enxergar a actitude política do povo galego. Da necesidade de comezar a revirar o sistema dende as bases, encetando polos concellos, os máis achegados ao povo.
Comezar polo concello de Santiago onde a corruptela e a anticonstitucionalidade dos actuais representantes da nova corporación dan pé a crear de abaixo a arriba a democracia auténtica. Foi esta unha manifestación distinta á da Quintana doutros tempos.
Houbo máis voces cás partidistas, houbo máis parroquianos ca frades, máis aira ca altar, máis reflexión ca oración! Ao remate vin a Ferrín e quixen achegarme a saudalo, para nos coñecer persoalmente. Mais estaba a falar e non fun quen de amolalo. Baixando por San Pedro volteino ver. Ollamonos de lonxe e tampouco fun quen.  
Iamos xantar. Nós fuximos á Selva Negra, esnaquizados entre Bonaval, Belvís e a carballeira de Santa Susana. No silenzo lenturento daquela valgada entre os montes Pedroso e San Paio, xunto a unha fonte que nunca estiña xantamos.
Nos miolos ecoaban aínda as verbas que arfaban outra Galiza. Na poza, as ras patilongas, alleas ás humanas teimas aboiaban apertando as follas. Era unha ra do noroeste, a ra ibérica. Sabería ela que moraba no antigo reino daquel malfadado rei galego, García? No perdido reino do derradeiro rei suevo, Anteca? Estarían a parolar na súa lingua universal e harmónica como aquelas ras de Aristófanes o autor de As Nubes? Serían estes anfibios ou seres da dobre vida bilingües? Quen é que sabe?
Eu lembraba a Añón, o pai dos Precursores e reparaba no seu apelido toponímico, añón, de anglone, pronunciado relanzo ou volta súpeta dun camiño ou dun río. E coidaba que este era o intre histórico da Galiza. Estamos nun relanzo onde as augas apozan e apodrecen se non somos quen de lles dar o alento do rego que flúe.
Hai pelouros abondo e vexetación de ribeira, hai cultivos alóctonos que matan os endemismos. Mais cando voa o gaiteiro aliazul, o calopteryx virgo, co seu escintileo dun azul utópico a trastallar meu corazón, a ferir, co seu raio de lus, a ollada en axexo... cando voa o gaiteiro aliazul, acanourado e silente, entre os varudos carballos vedraños hai un pálpito que me di que Fontán, Cabanillas, Rosalía e Castelao conspiran so as pedras de Bonaval para mudar os regos. Como a compaña de Añón, para alentarnos.