Santi, meu irmá e meu amigo
Veño de ver na Malata a vitoria do Racing sobre o Arenas de Getxo. Un encontro máis parello do que o 3 a 1 reflicte, porque, unha vez que marcou o terceiro gol, o xogo do equipo foi baixando en intensidade e o bo xogo amosado ata ese momento, a primeira media hora do partido, converteuse en algo bastante anodino e desleixado, ata o punto de facer pensar que, se o Arenas metese un gol, podería, mesmo, poñer en perigo a cómoda vitoria. Afortunadamente, non marcou ata o final, cando xa non había tempo para case nada. O importante foi o resultado e o xogo, por veces vistoso e efectivo, despregado ao comezo. Mágoa que meu benquerido irmá Santi xa non puidese velo, como tiñamos previsto. Levouno, afortunadamente, coa rapidez precisa para evitar innecesarios sufrementos, una pneumonía detectada a comezos da semana.
Foron varios centos de partidos do Racing os que vimos xuntos, tanto no Inferniño como na Malata. Conservamos unha foto tomada, na tribuna do Manuel Rivera o 14 de marzo de 1993, o día en que o Racing xogou contra o Avilés o que ía ser último partido nese estadio. Temos pensado moitas veces cal tería sido o primeiro partido e non chegamos a sabelo. Tivo que ser, con certeza, na temporada 1959-60 porque lembrabamos ter visto xogar a Vegazo, Vallejo, Mourelo ou Suco -que nesa temporada marcharía ao Barcelona-, mais non a Marcelino. Debímonos facer socios infantís nesa altura e íamos retirar os abonos mensuais á rúa Real -frente a Central Librera- onde estaban as oficinas do Club. Diso non hai dúbida. O Racing foi algo que desfrutamos e que, tamén, padecemos. Moita terceira ruín vimos.
Do que si sempre desfrutamos foi da música. Xa de cativos, Santi tocaba, e nada mal, por certo, a harmónica ou a guitarra -ía a clases- e, a maiores, dábame clases a min, que era un desastre, sobre todo coa guitarra. Non me daba ben a man para pisar as cordas e...
O día do falecemento dicíame o Vicente Araguas nun WhatsApp: “sinto ben a marcha de Santi, meu primeiro guitarrista e bo amigo”. Mais tamén desfrutamos moito escoitando música, na casa e noutros sitios, naturalmente. ´Conservamos -equitativamente repartidos- un bo número de Singles e EP’, de moi diferentes cantantes e grupos: Beatles (todos), Rollings, Animals, Kinks, Tremeloes, Mustangs, Sirex...Estes últimos aínda os vin este verán na Coruña e, recordando o pasado, mandeille fotos e gravacións a meu irmán. Lembro que case todos os vinilos os fomos mercar xuntos a Jofil -ao pé do local do Racing- e levan na contra capa “J. y S. Dobarro”, escrito a bolígrafo.
Son infinitas as vivencias, os bos e os malos (poucos) momentos compartidos que podería traer a estas liñas, que dirían del que foi un tipo excepcional, caralludo, que dicimos: cariñoso, preocupado polos seus, dadivoso, desprendido, honesto, bon profesional, á vez que “amo” de casa -nomeadamente, cociñeiro-, amigo dos amigos
O outro o día, cando, xa sedado, o miraba dormido víalle unha cara de placidez case idéntica -con setenta anos polo medio- á que ten nunha foto na que estamos dormidos na cama, eu botándolle o brazo. Tiñamos dúas xemelgas, mais gustábamos de botarnos a durmir nunha delas e que logo, xa durmidos, os pais cambiasen a un para a outra.
“Cuando un amigo se va queda un espacio vacío”, di unha coñecida canción de Alberto Cortez. É o que sentín e sinto, porque Santi era meu irmá e o meu grande amigo.